Όλοι σχεδόν παρακολουθήσαμε πριν λίγο καιρό τη ψηφοφορία για τη πρόταση μομφής και το αποτέλεσμά της. Αν όχι, η πρόταση μομφής στη Συγκυβέρνηση από την Αξιωματική Αντιπολίτευση δεν υπερψηφίστηκε από το βουλευτικό σώμα. Αυτό για άλλους ήταν θετικό για άλλους αρνητικό αλλά, όπως και να έχει, στο κείμενό μου δεν θα υπερασπιστώ καμία μεριά, καθώς δεν είναι αυτός ο σκοπός μου. Θα μιλήσω όμως για αυτά που με ενοχλούν από το σημερινό πολιτικό σύστημα στη χώρα μου την Ελλάδα.
ΑΡΧΙΚΑ ΜΕ ΕΝΟΧΛΕΙ η υποκρισία…
που αντιμετωπίζουν τον ελληνικό λαό αρκετοί βουλευτές. Τονίζω το αρκετοί, καθώς ποτέ, όπως έχω προαναφέρει, δεν πρέπει να μπαίνουν όλοι στο ίδιο τσουβάλι. Πολλοί από αυτούς στη Βουλή πιστεύουν είτε συνειδητά είτε ασυνείδητα ότι βρισκόμαστε ακόμη σε προηγούμενες δεκαετίες όπου η ξύλινη γλώσσα και ρητορική δεινότητα εξασφάλιζαν ψήφους, άρα και τη θέση των βουλευτών στη Βουλή. Αυτοί που το κάνουν ασυνείδητα μάλλον έχουν εισαχθεί στη Βουλή από λάθος του σώματος των ψηφοφόρων-θέλω να ελπίζω-. Αυτοί, όμως, που το κάνουν επίτηδες, εν γνώσει τους δηλαδή, είναι ο μεγαλύτερος κίνδυνος για τη Δημοκρατία, την Ελλάδα και το καλό των πολιτών. Είναι αυτοί που θα προσποιούνται, θα δημιουργούν σύγχυση και θα «καταστρέφουν» οποιαδήποτε πρόταση έρχεται από όλο το πολιτικό φάσμα, από τη Δεξιά μέχρι την Αριστερά. Αυτοί επείγει να απομονωθούν από όλα τα πολιτικά κόμματα εξίσου και να απομακρυνθούν το συντομότερο δυνατόν, αν θέλουμε να αλλάξουμε ως άνθρωποι και να δούμε καλύτερες μέρες σε αυτή τη χώρα.
ΜΕ ΕΝΟΧΛΕΙ επίσης το λεξιλόγιο και η γλώσσα που χρησιμοποιείται στη Βουλή των Ελλήνων. Παλαιότερα, απ’ όσο έχω παρακολουθήσει, υπήρχε ένα σημαντικά υψηλό επίπεδο έκφρασης στη Βουλή. Η γλωσσική έκφραση και ο τρόπος που εκφράζονταν οι απόψεις μέσα στη Βουλή ήταν τέτοιος που αντανακλούσε και το επίπεδο της κοινωνίας αλλά και έδινε στο βουλευτικό σώμα την αξία που του έπρεπε. Όπως ακούσαμε χθες σε πολλές ομιλίες όχι μόνο έλειπε αυτό το στοιχείο αλλά, αντιθέτως, υπήρχε μια τάση των ομιλητών να συκοφαντούν και να μιλούν με αργκό και γλώσσα του δρόμου. Που δεν αρμόζει σε αυτό το όργανο της πολιτείας που στόχο έχει να προάγει τη Δημοκρατία, την ασφάλεια και τον ελεύθερο και εποικοδομητικό διάλογο.
ΜΕ ΕΝΟΧΛΕΙ ακόμη το ότι η Βουλή έγινε τόπος προσωπικής περισσότερο και όχι πολιτικής αντιπαράθεσης όπως και θα έπρεπε. Τι θέλω να πω με αυτό; Ότι η Βουλή μετετράπη, όπως σωστά τόνισαν και οι ίδιοι, σε «αρένα για προκλήσεις και σε ξιφομαχίες». Ναι ξέρω όλοι γελάσαμε λίγο στο σημείο με αυτή τη σύγκρουση, έστω ένα μειδίαμα, αλλά μήπως τα πράγματα είναι πιο σοβαρά; Γιατί αυτό που ήθελα και σίγουρα ήθελε και άλλος κόσμος ήταν να ακούσει κάτι ουσιαστικό και όχι να βλέπει μια συνεχή αντιπαράθεση πολιτικών αρχηγών και βουλευτών. Η Βουλή δεν είναι καφενείο, όπου μπορεί να λάβει μέρος μια προσωπική αντιπαράθεση αλλά το μέρος και το όργανο στο οποίο κρίνεται το μέλλον του τόπου. Όλα αυτά, φυσικά, γίνονται για τα μάτια του κόσμου. Γι’ αυτό όλοι εμείς τώρα, αλλά κυρίως από αύριο, αντί να συζητούμε θέματα ουσίας για τα χθεσινά γεγονότα θα συζητούμε για π.χ. την απομάκρυνση μιας βουλευτή και για τις προσωπικές αντιπαραθέσεις, πράγματα άσχετα με την πολιτική, κοινωνική και οικονομική πραγματικότητα. Φταίμε όμως και εμείς.
ΤΕΛΟΣ ΜΕ ΕΝΟΧΛΕΙ η έλλειψη σεβασμού προς εμένα και τη νοημοσύνη μου. Όλα τα παραπάνω στοιχεία που αναφέρθηκα με προσβάλλουν ως άνθρωπο και ως πολίτη αυτής της χώρας. Λένε ότι η κάθε χώρα έχει τους βουλευτές που της αξίζουν. Όχι! Η τωρινή Βουλή δεν αντικατοπτρίζει, κατά τη γνώμη μου, το επίπεδο των συμπολιτών μου γιατί το δεύτερο είναι σαφώς ανώτερο από το πρώτο. Γιατί δεν έχει κανείς το δικαίωμα ενώ έχει γεμίσει μίζες τη χώρα μου να μου μιλάει για διαφάνεια και δικαιοσύνη. Γιατί δεν έχει κανείς δικαίωμα να μιλάει με ξύλινη γλώσσα και να περιμένει να έχει την εύνοιά μου στη δικαιολόγηση του υπέρογκου μισθού που λαμβάνει κάθε μήνα. Και γιατί δεν έχει κανείς ΜΑ ΚΑΝΕΙΣ δικαίωμα να εκμεταλλεύεται το μέλλον και τα όνειρά μου προς όφελός του. ΜΕ ΑΚΟΥΣΑΤΕ; ΚΑΝΕΙΣ!!
Σας ευχαριστώ που με διαβάσατε.
Φιλώτας Νιάρχος
